Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” – polskie święto państwowe obchodzone corocznie
1 marca, poświęcone upamiętnieniu antykomunistycznego, niepodległościowego ruchu partyzanckiego, który stawiał opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRS i podporządkowanymi im służbami w Polsce.
Dlaczego święto upamiętniono 1 marca - tego dnia w 1951 r. w więzieniu na warszawskim Mokotowie, po pokazowym procesie, zostali rozstrzelani przywódcy IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” – prezes WiN ppłk Łukasz Ciepliński („Pług”, „Ludwik”) i jego najbliżsi współpracownicy: Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory i Karol Chmiel. Ich ciała komuniści zakopali w nieznanym miejscu.
Dlaczego „Żołnierze Wyklęci” – po zakończeniu II wojny światowej do walki przeciwko sowieckiemu okupantowi stanęły tysiące żołnierzy podziemnej Polski. W skrajnie niesprzyjających warunkach, oskarżani o zdradę narodu, często opuszczeni przez najbliższych i współpracowników, WYKLĘCI – trwali w oporze. Płacili za to wysoką cenę – trafiali na wiele lat do więzienia, znajdowali śmierć podczas walki lub z mocy wyroku komunistycznego wymiaru sprawiedliwości. Część z nich nie ma nawet własnych grobów. Jednak najwyższą karą, jaką postanowiono wymierzyć WYKLĘTYM, była anatema (klątwa, wyłączenie ze społeczności), zniesławienie i zapomnienie.